In het circus werd een olifantje geboren. Omdat het circuspersoneel geen tijd had om continu op hem te passen, legden ze hem, als zijn moeder moest optreden, aan een stukje touw aan zijn poot vast aan een paaltje. Maar het jonge olifantje wilde spelen dus hij probeerde los te komen. Hij rukte en trok, maar telkens als hij dat deed, dan voelde hij een snerpende pijn in zijn poot. Na vele pijnlijke pogingen om los te komen legde het olifantje zich erbij neer en dacht: “Als ik wil spelen doet dat pijn, ik moet stil blijven liggen.”. Die gedachte hielp hem, want hij rukte en trok niet meer en hij had geen pijn meer.
Toen hij wat groter werd mocht hij zelf ook optreden en na het optreden legde men hem vast met hetzelfde stukje touw aan hetzelfde paaltje en telkens dacht de olifant: “Als ik mij rustig houd heb ik geen pijn!”
Zo ging dat jaren door …
De inmiddels volwassen olifant ligt nog steeds aan hetzelfde touwtje aan hetzelfde paaltje en beseft niet dat de omstandigheden zijn veranderd… Dezelfde gedachte die hem vroeger hielp om geen pijn te hebben belemmert hem nu om een andere keuze te maken en vrij te zijn.
De vraag is nu: “Wat is de clou van dit verhaaltje?”
Uit: Coachen als professie van Ien van der Pol