Op eerste Paasdag zijn we naar het strand bij Noordwijkerhout geweest. Inmiddels meer dan drie weken geleden. Het was er druk met mensen. De zon scheen en een frisse stevige wind vanuit de zee maakte het nog net niet koud genoeg om terug te keren naar de auto. De dagen voor de Pasen was er storm geweest, windkracht 9. De wind kwam uit het westen en zorgde voor aanlandige wind. Dit was op het strand goed te zien door alle schelpen die daar lagen. Bergen met scheermesje, zeesterren en verschillende soorten schelpen waren op het strand geblazen. En tja, als je daar als kind loopt wil je natuurlijk gaan verzamelen. Mijn kinderen hadden dit in de gaten en verzamelden de mooiste schelpen en zeedieren die op het strand aanwezig waren. De een was nog mooier en unieker dan de andere. Als we twee plastic zakken bij ons hadden gehad, dan waren die helemaal vol geweest. “Laat ze toch lekker liggen”, was onze reactie. Maar je weet hoe dat gaat! Zelfs de zakken van de jassen zaten vol.
En nu, een paar weken later, zie ik de schelpen liggen in de garage. Netjes verdeeld in twee bloempotten. Waarschijnlijk weten ze niet meer dat ze hier staan. Als ik naar de twee bloempotten kijk komen voor mij de herinnering van vroeger weer terug. Ook ik heb ooit zakken vol met schelpen verzameld, in de schuur gelegd en vergeten. Als de lucht niet meer te harden was waren ze ook opeens verdwenen. Vaak kwam ik daar pas veel later achter. De teleurstelling was dan vaak groot.
Ik kijk naar de twee bloempotten en heb de neiging de inhoud weg te gooien. Het ruikt nergens naar, want de kinderen hadden ze bij thuiskomst goed gewassen. Ik loop ermee naar buiten, leg ze op een vel wit papier en maak er een foto van, als herinnering. Daarna zet ik ze weer terug in de garage. Misschien dat de kinderen verrast zijn als de twee bloempotten er over een tijdje nog steeds staan. En hebben ze een leuk idee om er wat mee te gaan doen. En als dat niet zo is kunnen we altijd nog besluiten de schelpen een andere bestemming te geven.