HSP: Er even tussenuit!

Als HSP ben je snel geprikkeld of zelfs overprikkeld. Zit iemand bij jou in de buurt luid te telefoneren? In het begin reageer je nog niet, maar naarmate de tijd verstrijkt merk je dat het je steeds meer afleid. Vaak is het dan al te laat. Want als je nu iets zou zeggen, dan Thee drinkenkomt het er waarschijnlijk aardig lomp uit. Neem een moment rust. Ga  een kopje thee halen. Sta je bij de automaat te wachten op je voorganger? Ga met je aandacht naar je voeten en voel de druk op de grond. Ontspan je onderkaak (door gekken bekken te trekken) en maak je ogen zacht. Haal nu drie keer heel rustig adem. Bij de derde keer hou je deze een moment vast. Voel de spanning in het bovenlijf. En adem dan weer heel rustig uit. Ben je nog steeds super gespannen? Drink dan rustig het kopje thee op. Ga naar het raam en breng je focus naar een boom. Bekijk de boom, de takken, de bladeren, de vogels die er in zitten. Kijk aandachtig naar de boom. Merk de beweging van de boom op. Is je thee op? Loop rustig terug naar je werkplek. Vraag nu vriendelijk, op je eigen wijze, aan de persoon om iets rustiger of stiller te zijn. Hoogst waarschijnlijk had hij/zij het helemaal niet in de gaten.

Waar ligt jouw grens?

KasteelMet de onderstaande oefening kan je ervaren wanneer je overprikkeld raakt. Ga op een stoel zitten en doe je ogen dicht (lees eerst deze tekst en voer het daarna uit). Stel je nu voor dat je in een groot landhuis zit. Op een stoel midden in het huis. Het huis heeft ramen en deuren die allemaal open staan. Het tocht enorm in het huis. Deze tocht zijn de prikkels die jouw sensitiviteit raken. De wind waait door je haren en je wilt dat het stopt. Sluit nu de deuren en ramen één voor één. Doe dit net zolang totdat de tocht te verdragen is. Hoeveel ramen zijn er nu nog open? Eén? Twee? Blijf even zitten om te voelen hoe dit nu is. Doe dit minimaal drie ademhalingen. Open vervolgens één raam. Wat gebeurt er nu? Kan er nog een raam open of moet deze juist weer gesloten worden? Experimenteer hier eens mee om te voelen wat op dit moment aanvaardbaar is voor jou. Als je dit punt bereikt hebt kan je de ogen weer openen. Merk op wat er nu anders is/voelt?

Het aantal ramen zal per gemoedstoestand verschillen. Onderzoek dit bij jezelf. En als je een keer een moment hebt dat het even te veel wordt, doe dan een paar ramen en deuren dicht.

Succes.

HSP zoals ik het ervaar

Ik ben zelf HSP, maar dat had je wel verwacht. Althans, als ik de test doe antwoord ik een groot aantal keren met “ja”. De vragen zijn wel zodanig opgesteld dat het problemen lijken. Ik ervaar dat niet altijd zo. Het wordt een probleem op het moment dat ik mij er niet bewust van ben. Vaak als ik moe ben of gespannen. Nu is er een tijd geweest waarbij ik dit niet wist en het een probleem was. Totdat in 2008 iemand aan mij vroeg: “Heb je wel eens van HSP gehoord?” “Nee!” was mij antwoord, “Wat is dat?” “Dat is waar jij symptomen van hebt, hoog sensitiviteit!”. Het schijnt dat ongeveer 20% van de mensheid dit heeft.

Wat herken ik bijvoorbeeld op de werkvloer? Ik kan heel moe worden van het geroezemoes. Ook als iemand bij mij in de buurt komt zitten en ik de energie uit mij voel stromen. Of als iemand een geurtje op heeft. De geur komt gewoon naar mij toe en blijft de hele dag in mijn neus hangen, ik proef het in alles.

geurkaarsenIk herinner bij nog dat ik met mijn vrouw een “Bodyshop” in ging. Er stonden allemaal geur zeepjes opgesteld. Toen ik voor de winkel stond voelde ik al de geurwolk op mij af komen. Ik ben alsnog naar binnen gegaan. Ik kon bijna niet ademen. Het hele weekend proefde ik de geuren in mijn mond en een licht gevoel in mijn hoofd.

Vorig weekend had ik open dag in mijn praktijk. Een praktijk voor stress-reductie, burn-out preventie en HSP. Het was een geweldige dag. Ik heb er van genoten. Wat een boel mensen. Toen ik na afloop  op de bank ging zitten piepten mijn oren en ik voelde mij moe. Duidelijke kenmerken van een HSP die lange tijd aandacht aan zijn omgeving heeft gegeven. Een HSP is namelijk heel erg gericht op de mensen om zich heen. En als je dan ook nog een sterk empathisch vermogen hebt, dan telt dat lekker op. Ik vind dit op zich geen probleem. Vaak weet ik dat van te voren al. Ik stel mij er dan op in. In de avond heb ik rustig gezeten en een zitmeditatie gedaan. Dit is voor mij een manier om rust in mijn hoofd en mijn lichaam te krijgen. Ik zit dan op de grond, vaak op een kussen en concentreer mij op mijn ademhaling. Hierbij wordt ik natuurlijk afgeleid door gedachten. De oefening is de gedachten opmerken en de aandacht vriendelijk weer terug brengen naar de ademhaling. Door dit regelmatig te doen merk ik dat gedachten minder op de voorgrond zijn.

Een HSP is vooral buiten-ste-binnen gericht. De uitdaging is om dit om te keren naar binnen-ste-buiten. Je kan dit doen door meer in contact met jezelf te zijn. Vriendelijke aandacht voor jezelf, voor je lichaam. Bijvoorbeeld door meditatie, yoga, een boswandeling of ontspanningsoefeningen.

Je bent in eerste instantie verantwoordelijk voor je eigen geluk en gevoelens, niet voor dat van anderen.

Dit doen maakt natuurlijk onzeker, want je wilt graag zorgen voor de ander. Maar kan je ook goed voor een ander zorgen als je niet eens goed voor jezelf kan zorgen?

Een minivakantieDus ik daag jou uit, HSP-er, om iedere dag een moment voor jezelf te hebben. Ga op een rust plekje zitten en laat je niet afleiden. Stel je voor dat je op vakantie bent. Geniet van de rust en de ruimte. Geen telefoon, geen televisie, geen internet. Alleen maar het geluid van de stilte. Je zal merken dat je onrustig wordt: laat dat dan zo zijn. Het zijn de gedachten die jou onrustig maken. Dit is nu jouw moment, de rest komt straks. Ik noem dit soms wel eens een “mini-vakantie“.

Gun jezelf de tijd om tot rust te komen.

Door dit regelmatig te oefenen zal je merken dat je de maalstroom van gedachten steeds rustiger wordt.

 

HSP: Minder stress door bewust wandelen

Laatst, tijdens een training ging ik in de pauze een stukje wandelen in het park. Dit deed ik samen met iemand samen, Martijn. We raakten aan de praat, keken naar de grond. Er was P1050365helemaal geen interesse voor de omgeving waar we in wandelden. Ook het tempo waarmee we liepen was heel hoog. Het tempo nam zelfs toe. Het gesprek werd ook steeds intenser. Ik raakte op een gegeven moment zelfs een buiten adem. “Wat lopen we snel!” was opeens mijn reactie. We liepen nog steeds straf door. “Laten we een oefening doen!”, zei ik en ging stil staan. Martijn liep nog een stuk door en keek vervolgens vragend om. Ik stelde voor een loopmeditatie te doen. Martijn had hier nog nooit van gehoord, maar was wel geïnteresseerd. We gingen naast elkaar staan en ik vroeg hem mij na te doen. Ik tilde heel rustig mijn rechtervoet op en zette deze heel rustig voor mij neer. Mijn gewicht verplaatste ik rustig naar mijn rechtervoet. De linkervoet kwam hierdoor los van de grond. Ik kon nu mijn linker voet naar voren bewegen en zette deze rustig voor mij neer. We liepen in slow-motion door het bos. Gelukkig liep er verder niemand in het bos, want het zal waarschijnlijk een opvallende gewaarworden zijn geweest. Het was soms ook een beetje lachwekkend. “Wat merk jij nu in je lichaam?” vroeg ik Martijn. “Ik voel onrustig. Ik voel een hele sterke drang om weer snel door te lopen!”. “Dan blijven we nog even zo lopen” reageerde ik. We bleven een tijdje “zo lopen“. Toen bleven we stil staan. Ik voelde de energie in mijn lichaam die tot rust kwam. Zo stonden we nog een tijdje. “Laten we weer verder gaan”, zei Martijn wat onrustig. En we liepen verder. Bewust van iedere stap, maar nu in een rustig tempo. We waren nog net op tijd voor het vervolg van de training.

Aan het einde van de dag kwam Martijn naar mij toe: “Wat een geweldige gewaarwording. Ik heb er de hele middag aan zitten denken. Ik ben mij er nu bewust van geworden dat ik altijd zo snel loop en daardoor heel veel mis. Wat er vanmiddag gebeurde was helemaal tegen mijn gevoel in: Je gaat toch niet heel langzaam in een bos lopen. Maar wat ik tijdens dit experiment opmerkte was dat mijn gehaast zijn minder werd door deze te laten zijn zoals deze is. Er was helemaal geen reden om zo hard door te lopen. Ik merkte ook dat ik in een bos liep. Ik wil je bedanken.”

P1050368-001Als je wandelt ben je vaak met je gedachten ergens anders. Wandelen is een automatisme. Je komt hierdoor in een soort automatisch piloot. Als je tijdens het wandelen aan het piekeren bent of gespannen voelt zal je merken dat je (onbewust) steeds sneller gaat lopen. Wees je de volgende keer eens bewust hiervan. Wee ook bewust van je ademhaling en laat de gedachten de gedachten. Kijk om je heen en geniet van alles wat je nu op dit moment om je heen ziet.

“De naam Martijn is een verzonnen naam.”

%d bloggers liken dit: