Categorie: Mindfulness

Het is licht. De wekker is nog niet afgegaan, maar de vogels aan de andere kant van het raam proberen mij op alle mogelijke manieren wakker te maken en te houden. Duiven, pimpelmeesjes, merels, zeemeeuwen, koolmeesjes en nog veel meer vogels waarvan ik de lokroep niet kan onderscheiden zorgen ervoor dat ik niet meer in slaap val. Ik luister naar hun geluiden, het opvallende gezang, probeer ze van elkaar te onderscheiden. De enige die duidelijk anders klinkt is de duif. De grote grijze duif die op de top van het dak zit en uit volle borst van zich laat horen. Ik laat de aandacht los en hoor opeens nog meer geluiden, het kraken van de trap van mijn zoontje die naar beneden gaat, het geluid van mijn eigen adem, een auto die door de straat rijdt, het kabbelende water van de “steenwaterval” van de buren en weer alle vogels die buiten aan het zingen zijn.

De zon piept net onder het gordijn door, hij schijnt in mijn gezicht. Ik voel de warmte van het licht op mijn gezicht. Ik ga op mijn rug liggen en voel mijn ademhaling, mijn buik die opbolt bij de inademing, een korte pauze, en daarna weer inzakt terwijl  ik de adem door mijn neus naar buiten voel stromen. Soms helpt het mij om mijn handen op mijn buik te leggen en te merken dat het allemaal automatisch gaat. Wonderlijk.

Ik voel dat ik wakker ben, ont-waakt. Ik staar naar het plafond. Tijd om op te staan! In de woonkamer zit mijn zoontje op de bank met de tablet op zijn schoot zijn lievelingsspel te spelen, “Minecraft”. Ik zet de oven aan om de broodjes die gisteren gekocht zijn op te warmen. Terwijl de oven aan het opwarmen is zie ik op de thermometer dat het buiten 6 graden is. Ik ga van de keuken naar de garage, op mijn blote voeten en met mijn pyjamajas aan. De mand met de vlinder-lavendel die in de garage stond vanwege de koude nacht, geef ik water en zet deze weer op de tuintafel. De stenen van het terras voelen koud aan de onderkant van mijn voeten, maar net niet koud genoeg om weer naar binnen te gaan. De zon wordt net door een wolk bedekt. Een koude rilling door mijn lichaam, kippenvel op mijn armen en benen. Gelukkig is het een kleine wolk en wordt de warmte van de zon weer voelbaar als ik op de houten stoel in de achtertuin ga zitten. Twee jonge merels springen door de tuin. Het lijken wel bruine ballen op pootjes. De moeder komt eraan en laat van zich horen. Ze vliegen direct weg. Wat zal ze tegen haar jongen gezegd hebben?

Wat is het toch heerlijk om van deze rust te mogen genieten, de natuur te zien en horen ontwaken. Ik blijf nog even zitten en hoor dan het piepen van de oven, de broodjes zijn klaar en de rest van het gezin is ook aan het wakker worden. Het wordt weer een mooie dag.

Bij de eerste sessie van iedere mindfulness training komt de rozijn oefening voor. Raar? Ja! Maar als je jezelf toestaat deze oefening een aantal keren te doen zal je merken wat het met jou doet. Ik zal het proberen op mijn manier uit te leggen.

De rozijn oefening is er een met aandacht zonder oordeel, loskomen van de automatische piloot. Een alledaagse vrucht, een rozijn, wordt met alle mogelijke zintuigen onderzocht als ware het een voorwerp dat je nog nooit gezien hebt. Meestal stop je een hele hand rozijnen in je mond en kauw je deze zonder er bij na te denken (automatische piloot) weg. Maar heb je er wel eens heel goed gekeken naar een rozijn en er aan geroken? Hoe voelt het als je de rozijn tussen duim en wijsvinger rolt? Welke kleuren kan je allemaal herkennen? En wat gebeurt er als je in de rozijn bijt en de smaak tevoorschijn komt?

Op de foto hiernaast kan je zien wat er allemaal is op te merken aan iets eenvoudigs als een rozijn en wat je zelf ervaart als je de rozijn opeet. Als je deze oefening opnieuw zou doen kom je misschien nog meer kenmerken tegen. Door op deze manier waar te nemen stap je uit de automatische piloot. Je staat jezelf toe een rozijn als voorwerp volledig opnieuw en met alle aandacht te bekijken. Je kan dit eigenlijk met alle voorwerpen doen, bijvoorbeeld een blauwe bes, een aardbei, kiwi, appel, etc.

Maar wat heeft dit nu allemaal voor zin?

Hoe vaak komt het niet voor dat je vanuit een automatisme (piloot) reageert, ook wanneer het even net iets anders is. Dit is een automatisch reactie vanuit je hersenen. Op het moment dat er een patroon wordt herkend reageer je als vanzelf, automatisch. Doe je de dingen die je altijd al deed, dan zal je altijd krijgen wat je kreeg, heeft Einstein ooit gezegd. Door deze manier van opmerkzaamheid doorbreek je dit. Door met opzet opnieuw, zonder oordeel, een bestaand voorwerp te onderzoeken daag je jezelf (en je hersenen) uit en zal je nieuwe dingen ontdekken.

Raar? Ja! Of juist niet?

Hoe mooi is het om op deze manier naar alledaagse dingen in de natuur te kijken en daar de schoonheid weer van te gaan zien. Waar kijk je bijvoorbeeld naar als je in het bos wandelt? Je schoenen? De zand op de grond? Of ben je de hele tijd in gesprek en heb je niet eens in de gaten dat je door het bos wandelt? Voel je de zon op je gezicht of de wind door je haren? Sta je wel eens een keer stil bij een dikke oude boom? En wat is daar allemaal aan op te merken? Heb je de boom wel eens aangeraakt en de buitenkant aangeraakt? En een dennenappel wel eens goed bekeken? Een blad? En hoe kijk je naar de mensen om je heen?

“Durf eens op een andere manier naar alles om je heen te kijken, zonder oordeel, helemaal opnieuw. En ontdek hoe mooi het allemaal is.”