Sinds kort heb ik mijn praktijk in Nijkerkerveen. Een leuk klein dorp, vlakbij Nijkerk. Een dorp dat ligt in een heel mooi buitengebied waar van alles te horen en beleven is. Dit is voor mij de ultieme omgeving om tijdens coaching te gaan ontdekken. Zo ook vandaag. De coachee vindt het lastig om steeds afgeleid te worden. Dit kan je natuurlijk in een praktijkruimte helemaal gaan analyseren, maar hoe mooi is het om de buitenruimte hiervoor te gebruiken. We hebben een wandeling gemaakt over polderwegen en onverharde paden. De vraag was “Hoe kan ik mij afschermen van prikkels die ongevraagd op mij af komen, zodat ik mij kan focussen op waar ik mee bezig ben?”.
“Aan”
Tijdens de wandeling zijn we in gesprek gegaan en komen tot de conclusie dat het best wel lastig is (en vooral als hoog sensitief persoon / HSP) om niet afgeleid te worden. Je staat namelijk de hele tijd “aan”. Je kan nog zo hard proberen er iets tegen te doen, het blijft gewoon doorgaan. De natuurlijke reacties die mensen hebben zijn de welbekende drie V’s: Vechten, Vluchten en beVriezen. Al snel komen we tot de conclusie dat geen van deze drie een perfecte oplossing is. Maar wat dan wel?
We lopen verder door het landschap en merken op hoe we “aan” staan. De wind laat het geluid van de snelweg horen, in de verte horen we harde geluiden, een paard hinnikt, auto’s rijden voorbij, we komen wandelaars en hardlopers tegen die gedag zeggen, de frisse wind waait om ons hoofd terwijl we met elkaar in gesprek zijn. Hoe lastig is dat? Vooral als we dichter bij de harde geluiden komen en we elkaar niet meer normaal kunnen horen.
ACcepTatie
De situatie van de coachee is de basisschool-klas met kinderen en de afleiding door de kinderen die buiten spelen.
Vanuit ACT gaat het onder andere over acceptatie (de letter A). Tijdens de wandeling koppelen we alles wat ons afleid van het gesprek aan de kinderen die buiten spelen. Er van weg gaan (vluchten) of er tegen vechten (oordopjes) zijn geen oplossingen. Ze blijven! Net zoals alle geluiden in de buitenruimte. “Dat is het mens-zijn!”. We hebben gewoon geen controle over wat er om ons heen gebeurd. Wat we wel hebben is een verstand (dat stemmetje in je hoofd) dat begint te tetteren als je weer afgeleid wordt: “Je kan geen focus houden!” “Let nu toch eens op!” “Je kan het niet!” en ga zo maar door. Aandacht geven aan dit stemmetje zorgt ervoor dat je niet meer de aandacht hebt bij waar je mee bezig bent.
Keuzepunt
Wat kan helpen is om dit stemmetje, jouw verstand, een naam te geven. De mijne heet “Harry”. Hij is er altijd en wijst mij op alles waar ik op dat moment eigenlijk geen tijd/aandacht voor heb. Maar hij is er wel, altijd. Maar wat er nu gebeurd is dat ik bewust ben geworden van de afleiding en dat er een keuzepunt is: 1. Laat ik mij afleiden of 2. Merk ik de afleiding vriendelijk op en ga ik weer terug met waar ik mee bezig ben. Wat zou jij kiezen?