Laatst, tijdens een training ging ik in de pauze een stukje wandelen in het park. Dit deed ik samen met iemand samen, Martijn. We raakten aan de praat, keken naar de grond. Er was 
helemaal geen interesse voor de omgeving waar we in wandelden. Ook het tempo waarmee we liepen was heel hoog. Het tempo nam zelfs toe. Het gesprek werd ook steeds intenser. Ik raakte op een gegeven moment zelfs een buiten adem. “Wat lopen we snel!” was opeens mijn reactie. We liepen nog steeds straf door. “Laten we een oefening doen!”, zei ik en ging stil staan. Martijn liep nog een stuk door en keek vervolgens vragend om. Ik stelde voor een loopmeditatie te doen. Martijn had hier nog nooit van gehoord, maar was wel geïnteresseerd. We gingen naast elkaar staan en ik vroeg hem mij na te doen. Ik tilde heel rustig mijn rechtervoet op en zette deze heel rustig voor mij neer. Mijn gewicht verplaatste ik rustig naar mijn rechtervoet. De linkervoet kwam hierdoor los van de grond. Ik kon nu mijn linker voet naar voren bewegen en zette deze rustig voor mij neer. We liepen in slow-motion door het bos. Gelukkig liep er verder niemand in het bos, want het zal waarschijnlijk een opvallende gewaarworden zijn geweest. Het was soms ook een beetje lachwekkend. “Wat merk jij nu in je lichaam?” vroeg ik Martijn. “Ik voel onrustig. Ik voel een hele sterke drang om weer snel door te lopen!”. “Dan blijven we nog even zo lopen” reageerde ik. We bleven een tijdje “zo lopen“. Toen bleven we stil staan. Ik voelde de energie in mijn lichaam die tot rust kwam. Zo stonden we nog een tijdje. “Laten we weer verder gaan”, zei Martijn wat onrustig. En we liepen verder. Bewust van iedere stap, maar nu in een rustig tempo. We waren nog net op tijd voor het vervolg van de training.
Aan het einde van de dag kwam Martijn naar mij toe: “Wat een geweldige gewaarwording. Ik heb er de hele middag aan zitten denken. Ik ben mij er nu bewust van geworden dat ik altijd zo snel loop en daardoor heel veel mis. Wat er vanmiddag gebeurde was helemaal tegen mijn gevoel in: Je gaat toch niet heel langzaam in een bos lopen. Maar wat ik tijdens dit experiment opmerkte was dat mijn gehaast zijn minder werd door deze te laten zijn zoals deze is. Er was helemaal geen reden om zo hard door te lopen. Ik merkte ook dat ik in een bos liep. Ik wil je bedanken.”
Als je wandelt ben je vaak met je gedachten ergens anders. Wandelen is een automatisme. Je komt hierdoor in een soort automatisch piloot. Als je tijdens het wandelen aan het piekeren bent of gespannen voelt zal je merken dat je (onbewust) steeds sneller gaat lopen. Wees je de volgende keer eens bewust hiervan. Wee ook bewust van je ademhaling en laat de gedachten de gedachten. Kijk om je heen en geniet van alles wat je nu op dit moment om je heen ziet.
“De naam Martijn is een verzonnen naam.”
Als Hoog Sensitief Persoon kan je gemakkelijk beïnvloed worden door de stemming van de mensen om je heen (buitenste-binnen). Om deze invloed minder te laten worden zou je kunnen gronden. Dit is een techniek waarbij je jezelf leert centreren. Je zou deze oefening de aankomende week iedere ochtend kunnen doen. Na deze week zou je dan eens kunnen zien hoe groot de invloed nog is. Hoe binnenste-buiten ben je geworden?
Deze nacht gaat de klok een uur vooruit! Bedankt!Ik begrijp heel goed waarom de klok een uur naar voren gaat en dat er zeventig landen zijn die dit ook doen. En als je dit leest zal je wel denken: en waarom dan zo’n reactie? Nou, dat zal ik uitleggen. Ik heb HSP. HSP is de afkorting voor “High Sensitive Person”. Met andere woorden, iemand die gevoelig (sensitive) is voor verschillende soorten prikkels van buitenaf. Soms kan dit heel nuttig zijn, het helpt mij soms, maar het kan ook wel eens lastig zijn en dan werkt het juist tegen mij. In kleine ruimtes met veel mensen zal je mij niet zo snel zien. Ook grote ruimtes met veel rumoer halen mij uit mijn concentratie. Hard geluid komt dubbel zo hard binnen. Muziek, poëzie, schilderkunst en schoonheid kunnen mij raken. Gelukkig weet ik dat ik deze gevoeligheid heb en vind steeds meer manieren om hier mee om te gaan. Lopen in de natuur vind ik bijvoorbeeld heerlijk, weg van de drukte en ruis. Urenlang genieten van niets. Dagelijks mindfulness beoefenen om de gedachten de ruimte te geven. Luisteren naar de signalen van mijn lichaam helpt ook heel goed. Het kan namelijk zomaar gebeuren dat ik het ene moment mij helemaal energiek voel en op het andere moment de energie uit mij getrokken wordt. Nou, daarom vind ik de overgang naar de zomertijd niet fijn, het haalt mij uit mij gevoel voor tijd. Het veranderen van de tijd, ook al is het maar een uur, kost mij een week om op af te stemmen. Een soort HSP-jetlag. Loom, gapen, niet makkelijk in slaap vallen, ’s morgens met een duf hoofd de wekker uit drukken en de tijd steeds verkeerd inschatten. Ja, het klinkt misschien een beetje apart, maar dit is wel hoe ik het ervaar en volgens mij nog heel veel mensen om ons heen (en het misschien niet eens bewust in de gaten hebben dat dit er achter zou kunnen zitten). Nu ik dit schrijf is de zomertijd bijna begonnen. Mijn vrouw heeft de tijd van de (boeren) klok al een uur naar voren gezet. En als ik dan naar de klok kijk schrik ik iedere keer, want de tijd die op de klok staat komt niet overeen met het gevoel van de tijd die ik op dit moment heb. Ik ga zo maar naar bed, want ik begin mij al aardig moe te voelen! Morgen weer “fris” op, gelukkig is het zondag en kan ik er alvast aan wennen. Ik ga denk ik maar lekker even naar het bos, weg van de tijd, heerlijk ge-nieten.
Het heeft een tijdje geduurd voordat ik te horen kreeg en begreep dat ik hoog sensitief ben, in de volksmond HSP (Hoog Sensitief Persoon). Wist ik veel wat dit was, ik had gewoon last van iets waarvan voor mij niet duidelijk was wat het nu eigenlijk was. Als ik een ruimte in liep wist ik gelijk wat de stemming was en die stemming nam ik over, harde muziek deed pijn aan mijn oren, als ik iemand aankeek die niet zo lekker in zijn vel zat gingen er bij mij allemaal alarmbellen rinkelen, de secondewijzer van de klok in de kamer hoorde ik tikken terwijl ik in mijn bed lag, als ik naast iemand ging zitten werd ik opeens heel moe of kreeg hoofdpijn, een geurtje (bijvoorbeeld after shave) die de hele dag in mijn neus bleef zitten of zelfs de smaak ervan in mijn mond bleef hangen, woorden door mijn hoofd die ik niet wilde uitspreken om de ander niet te kwetsen.